Een tijd terug bekroop mij het gevoel dat ik het enorm mis om me als kind te

kunnen verwonderen zonder doel. Gewoon enkel en alleen om jezelf en de wereld

beter te leren kennen. Hoe ik ‘aan ging’ op vaak juist hele gewone dingen of voorwerpen, die opeens haast magisch konden zijn. En vaak kan ik me erg goed verwonderen, ook nu als 22 jarige. Maar ik betrap mezelf er wel op dat ik dit doe binnen een kader. Zeker als student. Vragen zoals ‘zou ik hier iets mee kunnen bereiken?’ of ‘zou ik hier geld mee kunnen verdienen?’ komen vaak naar boven drijven als je ergens naar kijkt. Heel logisch, want dat wordt mij ook geleerd. Alleen kwam ik tot de conclusie dat ik daardoor als maker vaak nadenk over wat de ander wil zien.

 

Maar stel dat de kwaliteit niet ligt bij wat een ander al ziet of graag wil zien, maar juist bij wat een ander níet ziet. Want als volwassen mens, of als mens in het algemeen, kijk je heel anders naar bepaalde dingen. Omdat ze zo gewoon zijn geworden. Door ervaring. Terwijl er wel ooit een moment is geweest dat je je erom hebt verwonderd om misschien dit zelfde voorwerp. Maar als je iets uitlicht, of anders kijkt naar iets wat eigenlijk heel normaal is, kan het dan vanzelf weer bijzonder worden?

 

Daar ben ik mee bezig geweest. Het enorm vaak fotograferen van, voor mij, doodnormale voorwerpen. En in dit geval horecabeelden. Waardoor ze allemaal stuk voor stuk, uniek werden en kleine verborgen kunstwerkjes bleken te zijn. Deze foto’s zijn allemaal one-takers, onbewerkt en met weinig ervaring en een oude camera geschoten. Om zowel mijn perfectionisme aan te pakken en mezelf, zo stiekem tussen al het grote mensen gedoe door, toch weer even klein te kunnen voelen.